Abasz'Har: Forum o Dungeons & Dragons

Kamulec

[link widoczny dla zalogowanych]
Tytuł: Wyznania i Panteony
Tytuł oryginału: Faiths & Pantheons
Dodatek do Zapomnianych Krain
Opracowanie: Eric L. Boyd i Erik Mona
Tłumaczenie: Olga Zawadzka
Cena: 69 zł
Stron: 224
[link widoczny dla zalogowanych]: twarda
Data wydania: Maj 2002
Data wydania w Polsce: 2005

Autor recenzji: Kamulec

Wyznania i Panteony to podręcznik traktujący o siedmiu panteonach Faerunu. Podzielny na sześć części podręcznik został wykonany zgodnie z motywem Zapomnianych Krain. Ilustracje różnią się między sobą jakością, lecz w większości nie kłują w oczy, więc te gorsze, w większości z drugiego rozdziału, nie przeszkadzają w lekturze, zaś lepsze, z opisu klas prestiżowych i pierwszego rozdziału, przyjemnie się w nią wkomponowują. Wspominam o tym, gdyż podręcznik jest bogato ilustrowany. Wszystkie bóstwa ukazane są na rysunkach, przy czym większość z rozdziału drugiego możemy oglądać tylko na jednym z czternastu portretów zbiorowych. Wszystkie święte symbole poza opisem mają wersję graficzną. Również klasom prestiżowym dedykowano po jednej ilustracji, choć poza tym przypadkiem oraz rozdziałami pierwszym i drugim nie ma ani jednej. Może to i dobrze, bo chyba i tak jest najgęściej ilustrowanym nie-bestariuszem.
Wstęp przygotowuje do lektury dalszej części. Pokrótce omawia zasady, którym podlegają bogowie Faerunu, wspomina o oddawaniu czci czartom oraz o bóstwach martwych, jednakże nie rozwodzi się zbyt długo nad kwestiami fabularnymi i cztery z sześciu stron wstępu poświęcone są mechanice, traktując o boskich statystykach i ucząc ich odczytywania.
Już w pierwszym rozdziale przechodzimy do sedna podręcznika – bóstw Faerunu. Znajdziemy w nim szeroką charakterystykę trzydziestu bogów scharakteryzowanych w Opisie Świata. Mają one tą samą formę. Zaczynają się tabelą z dodaną, zresztą zarówno w pierwszym, jak i w drugim rozdziale, rubryką „charakter kleru”. Przez opis ogólny przechodzą do historii i związków, a następnie przybliżają zagadnienia kleru i świątyń. Z opisów poznajemy ceremonie kościołów, genezę i dzieje bogów, relacje pomiędzy nimi i pomiędzy kościołami. Poznajemy dogmaty religii i sposób ich wypełniania przez śmiertelników. Poświęcono także nieco miejsca strojom kapłanów i wyglądowi świątyń. Przydatne wydaje się ogólne opisanie struktury, najważniejszych postaci, czy też przybytków i zakonów. Dla sprawniejszego prowadzenia gry brakuje niestety podania dat świąt mniej znacznych oraz dokładnego rozpisania hierarchii, których to wymyślanie będzie musiało pozostać niewdzięczną pracą Mistrza Podziemi. Z liczących zwykle ponad dwie strony opisów ponad połowę zajmuje statystyk bóstw i ich awatarów, z krótkim załącznikiem kiedy i w jakiej postaci można ujrzeć tych drugich. Niestety nie dość, że bogowie nie posiadają epickich atutów, to nawet najsłabsi, z opisanych awatarów, stoją poza zasięgiem pojedynczego śmiertelnika z Elminsterem włącznie. Należy przy tym zaznaczyć, że większość z opisanych awatarów do pomniejszych bogów nie należy, mają więc jedynie szanse stanowić tło kampanii, a ich pełnych statystyk z powodzeniem Mistrz Podziemi mógłby nawet nie wymyślać. W rozgrywkach między bogami statystyki mogą zaś zostać zastąpione przez tylko jedną wartość, a mianowicie podaną w nich boską rangę, określającą potęgę bóstwa i przekładającą się bardzo znacznie na jego możliwości.
Liczące łącznie sto czterdzieści stron opisy kolejne siedemdziesiąt pięć bóstw, wymienionych w Opisie Świata, przybliżają w rozdziale drugim, zaczynając od panteonu Faeruńskiego, a następnie przechodząc do pięciu pozostałych. Poszczególnym bóstwom poświęcono co najmniej po pół strony. Formę maja bliźniaczo podobną do charakterystyk bóstw z Opisu Świata. Z braku miejsca część ta nie zawiera zbędnych informacji, przez co jest bardzo wartościowa. Dodaje też „pełną listę bóstw natury”, które mogą czcić druidzi.
Trzydziestostronicowy rozdział trzeci jest bardziej dodatkiem, niż nowym materiałem. Pośrednio pokazuje on, jak mogą wyglądać świątynie, szczegółowo opisując trzy: Tempusa, Shar oraz Malara. Same opisy są staranne i mogą się przydać przy tworzeniu innych przybytków tych bóstw, ale Mistrz Podziemi, który prowadzi już kilka lat, ma wrażenie, że na siłę dostał fragmenty przygody, jako że opis poszczególnych pomieszczeń wraz z rozmieszczeniem i mapą dla miejsca, które tylko się odwiedza, potrzebnym nie jest. W dodatku w przeciwieństwie do gotowych przygód zabrakło ramek z opisami do wygłoszenia. Za pewien plus można poczytać wymienienie co zmienić, w razie konwersji na przybytku na inne wyznanie i pomysły na przygody z świątynią związane. Jednym słowem może się przydać, ale autorzy mogli spożytkować te strony znacznie lepiej.
Ostatni z fragmentów posiadających miano „rozdziału” nosi szumny tytuł „Rycerze Wiary” i opisuje klasy prestiżowe. Wrażenie robi ich liczba, gdyż jest ich aż dwadzieścia. Wszystkie przeznaczone są dla wyznawców konkretnych bóstw, choć mogą stanowić dobry materiał do porównania przy tworzeniu nowych. W większości są ciekawe i dysponują licznymi różnorodnymi mocami, dzięki czemu awansowanie w nich nie ogranicza się do systematycznego wzrostu kilku wartości. Wątpliwości budzi w niektórych przypadkach siła klas prestiżowych, lecz w większości przypadków ewentualne wątpliwości łatwo zażegnać poprzez zmniejszenie bazowej premii do ataku lub też szybkości zdobywania poziomów czarów. Spośród innych klas wyróżniają się dwie: odziany w purpurę, przydatna przy wprowadzaniu do kampanii kultu smoka i dla członków właśnie tego kultu przeznaczona oraz uczeń oka dla sług beholderów, humanoidalnych wyznawców Wielkiej Matki. Do rozdziału dołączono szablon wybrańca Bane’a, który ani nie szkodzi, a nie pomaga.
Ostatnia część, określona jako „Dodatek” zawiera wszystko, co nie pasowało gdzie indziej. Pojawia się jedenaście atutów użytych w książce, z czego większość można odnaleźć w innych podręcznikach. Kolejne pięć stron to rozpisane boskie zdolności. W „Dodatku” zamieszczono także dwa czary i wprowadzono domenę spoczynek, zastępującą w czterech przypadkach domenę śmierci. Pominąwszy skopiowaną z zapomnianych krain tabelę bóstw panteonu Faeruńskiego, pojawia się ważna, lecz niestety nie opisana szerzej i pozbawiona dołączonych rysunków, tabela dwudziestu pięciu występujących w Faerunie bóstw potworów.
W podręczniku niepotrzebnie poświęcono dużo miejsca na ujęcie w zasady D&D działań, jest on jednak rzeczą przydatną. Opisuje on bóstwa i ich wyznawców w Zapomnianych Krainach, świecie, gdzie bogowie stanowią jedną z głównych sił sprawczych. Faerunu to kraina, gdzie niemal niewykonalnym jest poprowadzenie kampanii bez spotkań z kapłanami i wiernymi bogów, gdzie nie oddawanie bogom czci jest jawną głupotą. Dzięki temu podręcznikowi można dodać realizmu światu. Gracze obchodząc miejskie świątynie będą mogli zobaczyć między nimi różnice, zaś Mistrz Podziemi zyska wiele ułatwień i pomysłów przy tworzeniu przygód powiązanych ze złymi klerykami. W Faerunie jest wiele bóstw, zaś bez tego podręcznika ma się pokrótce opisaną czwartą ich część, zaś on tą lukę wypełnia.
W „Wyznaniach i Panteonach” pojawiają się miejscami rzeczy mało przydatne, ale nigdy zbędne, zaś pozycja ta jest niemal obowiązkowa dla pełnego ujęcia świata Zapomnianych Krain.