Abasz'Har: Forum o Dungeons & Dragons

Liverrin

Powoli przekręciłam głowę na bok. Kasztanowe włosy łagodnie spłynęły po krawędzi łóżka. Spojrzałam na maga. Było w nim coś intrygującego, cos co mnie przyciągało.
Nie wykonywałam nagłych ruchów. Przyglądałam mu się z niewinnym wyrazem twarzy, czekając aż zorientuje się, że nie śpię.

Kondeks

W końcu znów wrócił wzrokiem do ciebie.
-Obudziłaś się? Jak się czujesz? -zapytał wstając i idąc w stronę dużego łoża, na którym leżysz.

Liverrin

Powoli i niedbale przeczesałam ręką włosy.
- Byłabym spokojniejsza, gdybyś powiedział co tak właściwie mi... zrobiliście – powiedziałam zadziornie półgłosem. To „coś” ciągle nie dawało mi spokoju.

Kondeks

Młodzieniec zamyśli się po czym wszedł w ciemność. Usłyszałaś skrzypienie drzwiczek i brzęk szkła. Podszedł z kieliszkiem czerwonego wina. Podał ci go. - Weź napij się.- Powiedział siadając. - Obawiam się, że nie zrozumiesz mojego wytłumaczenia. W waszym języku brakuje zresztą odpowiednich słów... - twarz ma dalej bardziej zatroskaną, niż zainteresowaną. – Na pewno czujesz się dobrze?

Liverrin

Wzięłam kieliszek, jednak wciąż leżałam z przechyloną na bok głową i wpatrywałam się w młodzieńca. By nie rozlać wina oparłam podstawę kieliszka na łóżku.
Postanowiłam się z nim chwilę podroczyć. Dawno nie miałam tak bliskiego kontaktu z mężczyzną. Przystojnym mężczyzną...
- Przysuń się bliżej i sprawdź...
Zamrugałam zadziornie.

Kondeks

Mag patrzy się ci prosto w oczy. Nie mruga.
-Przebadałem cię. Jeżeli czujesz się dobrze to radzę ci się kłaść spać. Jutro czeka cię cały dzień w siodle. - powiedział nie zmieniając wyrazu twarzy. Głos ma ciepły i przyjemny, ale słowa... nie są takie jakie byś chciała.

Liverrin

Odwróciłam wzrok i mówiłam dalej, wpatrując się w płomień świecy.
- W siodle? Nie umiem jeździć na koniu...
Chwilę później, niby przypadkiem, dotknęłam palcem wskazującym wilgotnej wargi i przejechałam dłonią po nagim ramieniu. Znów spojrzałam na maga.
- Na pewno nie możesz mi powiedzieć?
To „coś” wciąż mnie nękało.

Kondeks

Na to wygląda, że to co słyszałaś o magach jest prawdą. Szczególnie elficcy podobno trenują się tak, by kontrolować swoje emocje. Nie wydaje ci się, by jakikolwiek mężczyzna mógł zachowywać się tak spokojnie w tej sytuacji. Czarodziej uśmiechnął się uprzejmie i lekko pobłażliwie. - Nie chodzi o to, że nie mogę. Powód leży w twoim braku znajomości teorii magicznej. Ponadto nawet stosunkowo prosty język mógłby okazać się dla ciebie niezrozumiały. Nie to niestety nie temat dla złodziejki. Brakuje ci wiadomości i elementarnej wiedzy. Natomiast zapewne posiadasz wiele przydatnych w podróży umiejętności, którymi możesz wesprzeć Hodisa. Jak wrócicie to może będę w stanie ci to wytłumaczyć i rozwiązać ten problem. Wracając jednak do jutra to chyba pojadę z wami, więc ewentualnie mogę cię wsiąść na swojego konia. –Mówi spokojnie. Głęboki głos brzmi uprzejmie. Jednak masz wrażenie, że nie uważa cię za osobę wartą większej uwagi, ze względu na twoja małą wiedzę i niski status społeczny. On wydaje się nie zwracać szczególnej uwagi na twoje przymioty, w przeciwieństwie do twojego zainteresowania nim. Pragniesz by jednak zobaczył w tobie chociaż to co widzą inni mężczyźni.

Liverrin

Nie temat dla złodziejki! Odwróciłam wzrok od maga. Odstawiłam kieliszek na podłogę przy łożu. Nie odezwałam się już więcej. Może zrozumie... a może nie. Może jest zbyt dumny, by zrozumieć.
W krótkim czasie pogrążyłam się we śnie.

Kondeks

Słyszysz pierwszy śpiew ptaków. Przez okno widzisz, że jest wczesny ranek. Jeszcze przed świtem. Czujesz się dobrze, budząc się znów w tym wygodnym, ciepłym łóżku. Młody czarodziej klęczy na poduszce bez ruchu z zamkniętymi oczami, zwrócony twarzą ku oknie.

Liverrin

Podniosłam powoli głowę, rozejrzałam się nieprzytomnie. Po cichu usiadłam, okryta pościelą. Wpatrzyłam się w maga. Patrzyłam i rozmyślałam... Potem, nagle, jakby wyrwana z transu, zwróciłam wzrok ku oknie. Siedziałam tak chwilę, nie liczyłam czasu.
W końcu zaczęłam rozglądać się w poszukiwaniu swoich ubrań. Najpierw jednak moją uwagę przykuł kieliszek z winem. Podniosłam go delikatnie, powąchałam. Spróbowałam, czy wciąż dobre... potem bez wahania wypiłam zawartość.

Wielki powrót Liv-kobiety®. xD

Kondeks

Twoje ubrana spoczywają koło łóżka, na dużym krześle o czerwonym obiciu. Wyglądają jednak inaczej niż ostatnio. Czy to możliwe, żeby ktoś je wyprał?

Liverrin

Przesunęłam się na łóżku w stronę krzesła, sięgnęłam ręką po ubrania. Przyłożyłam je delikatnie do twarzy, zaciągnęłam się zapachem świeżości.
Zerknęłam na maga. Uśmiechnęłam się kącikiem ust. Moje myśli były nieodgadnione...
Bardzo cicho wstałam i zaczęłam się powoli ubierać.

[Potem czekam, aż czarodziej się obudzi lub wpierw zrobi się jasno.]

Kondeks

Niebo poczęło się rozjaśniać. Słońce wstało znad ozłoconej korony gór. Gdy pierwsze jego promienie padły na twarz mężczyzny, ten otworzył oczy. Przez chwilę podziwiał widok, po czym wstał, wyprostował się i wreszcie zwrócił spojrzenie w twoim kierunku.
-Widzę, że już gotowa. Zapraszam do jadali – wykonał gest w stronę drzwi.

Liverrin

Uśmiechnęłam się lekko, po czym wyszłam. Bez zbędnych ceregieli. Rzeczywiście, nieco zgłodniałam. Dłoń odruchowo sięgnęła brzucha. To coś... znów zaczęło zaprzątać moją głowę. Dlaczego? Po co? Szłam [za magiem], rozmyślając.

Kondeks

Przechodzisz przez ciemny korytarz. Wreszcie wchodzicie do pomieszczenia, zalanego promieniami wstającego słońca. Najwyraźniej jest to jadalnia, wnętrze nie jest specjalnie okazałe: meble są proste, jednak uwagę przykuwają 2 ściany (wschodnia i południowa) złożone niemal zupełnie z okien. Stoi tu młoda, zgrabna kobieta o długich blond włosach.
-Dzień dobry panu. Przygotowałam śniadanie.- powiedziała.
-Dzień dobry Ilena. Dziś zjemy we dwójkę- gestem wskazał na ciebie.
Kobieta wyszła.
-Zapraszam do stołu. Dobrze spałaś?

Liverrin

Przyjrzałam się kobiecie, odprowadziłam ją wzrokiem. Potem spojrzałam na maga.
- Tak, dziękuję - odparłam cicho, blady uśmiech wpełzł na moją twarz.
Usiadłam do stołu i zobaczyłam co na nim stoi.

Kondeks

Na stole stoją już półmisek z owocami i dwa srebrne talerze, które maja tłoczone motywy liści wzdłuż krawędzi. Na półmisku mieści się parę jabłek, gruszek i jakiś dziwny okrągły pomarańczowy owoc. Po chwili wchodzi Ilena przynosząc pokrojony, pachnący świeżością chleb i dwie wędzone kiełbasy na desce z nożem. Wychodzi, by po chwili wrócić z dzbankiem napełnionym czymś o zapachu gruszek.

Liverrin

Dotknęłam tłoczonych liści na krawędziach talerza. Ilena przyniosła jedzenie. Nie miałam zamiaru pytać o cokolwiek. Szybko urwałam kawałek chleba i zaczęłam łapczywie jeść, zerkając co chwilę na maga. Byłam głodna. Bardzo.

Kondeks

Czarodziej przez chwilę ci się przyglądał.
-Podobają ci się?- zapytał patrząc na wzory.
Ułamał kawałek chleba i odkroił kiełbasy. Je spokojnie, jakby nie przywiązywał specialnej wagi do pokarmu. Cały czas ci się przglada swoimi szmaragdowymi oczami. Jego spojrzenie nie jest natarczywe, nie ma w nim pożądania. Patrzy jakby chciał zobaczyć w tobie coś więcej? Czujesz się dziwnie, ale z jakiegoś powodu masz ochotę by na ciebie patrzył.

znak zapytania jest celowy ;)

Liverrin

Zastygłam nagle w połowie kęsa. Patrzył na mnie. Odłożyłam kawałek chleba, który jadłam, wstydliwie przetarłam usta wierzchem dłoni. Czułam, jak po moich policzkach rozlewa się rumieniec. Powoli skończyłam gryźć, przełknęłam.
- Tak... są bardzo ładne – odparłam cicho.
Ciągle patrzyłam mu w oczy. Ręce opuściłam pod stół, splotłam na kolanach, ramiona delikatnie uwydatniły biust.

Kondeks

- Jak się nazywasz? - zapytał cały czas patrząc na ciebie.

Liverrin

Pod jego wzrokiem czułam się nieswojo. Jakby cała pewność siebie nagle uleciała. Byłam zarumieniona, czułam to doskonale. Nieśmiało odpowiedziałam. Starałam się jednak, by mój głos zabrzmiał dumnie.
- Mam na imię Evangeline. Eve...
Lekko się uśmiechnęłam.

Imię było wymyślone pod angielską wersję : P, nie chciało mi się zmieniać.

Kondeks

-Evangeline - ładne imie. Czemu je nosisz? Co ono oznacza?

Liverrin

- Imię to oznacza dobrą... – tu zawahałam się – nowinę. Rodzice – wróciłam wspomnieniami do dawnych czasów. Zamilkłam na chwilę, po czym mówiłam dalej – tak mnie zawsze nazywali. Nazwali mnie dobrą nowiną...
Zamyśliłam się, wpatrując się wciąż w oczy przystojnego mężczyzny.