Abasz'Har: Forum o Dungeons & Dragons

Alder

Alder
Zjadł, położył należność na stole. Następnie podziękował Coiranowi i poszedł za towarzyszami biorąc swoje rzeczy i zakładając kaptur na głowę.

konrip

Sinater
Nałożył kaptur i spojrzał na maga. Miał zamiar go obserwować. Nie nawidził magii. To było coś obcego. Szedł dalej, ciekawe co go spotka.

Liverrin

Liverrin Claron "Promień Blasku"

Liverrin podziękował Coiranowi i podał mu sztukę srebra. Bochen chleba włożył do plecaka. Założył pelerynę i owinął się nią ciasno, plecak założył na plecy. Był gotowy do wymarszu, chociaż wolałby nie wyruszać w taką pogodę.
Gdy mag przybył, elf był zaskoczony. Zastanawiał się kim jest, starał się rzucić któremuś z towarzyszy wymowne spojrzenie, jednak gdy zauważył, że wszyscy za nim ruszają, wzruszył tylko ramionami. "Niech się dzieję twoja wola, Ha-Sal." Założył kaptur na głowę i ruszył za przyjaciółmi.

Deemer

Ritten
Czarodziej był ubrany w purpurową szatę. Miał jasno błękitny pas. Jego włosy były w miare krótkie, a na głowie poza nimi nie miał nic. Był jeszcze młody, na pewno nie więcej niż 20 lat. Nic nie wskazywało, by przynależał do jakiegoś ugrupowania. Być może naszyjnik, którego widać nie było, albo coś co ma przy sobie...

Czera

Oengus cadarn
Krasnolud szedł w milczeniu za towarzyszami. Zamykając korowód. Pogłebiał się w kontemplacji nad tajemnicą smoka.

Deemer

Podróż przebiegała spokojnie. Padało przez prawie dwa dni, co okropnie przeszkadzało w podróży. Chodzenie po błocie, mokry nocleg. Samopoczucie było takie samo jak pogoda. Po owych dwóch dniach zaczęło się rozpagadzać. Po tym dużo przyspieszyliście.
Czarodziej cały czas wydawał się zagadkowy. Nie mówił za dużo, a jeżeli już to do siebie, w nieznanym Wam języku. A może to była inkantacja do czarów? Jemu jako jedynemu nie przyszkadzała pogoda. Było jednak coś innego co go charakteryzowało. Bardzo długi sen. Mieliście dużo czasu na rozmowe, zanim on się obudził.
Minęły już trzy dni od końca tego deszczu. Czarodziej mówił, że to będzie ostatni dzień podróży, a potem dowiecie się czego chcieliście i się pożegnacie. Coś jednak go wyraźnie niepokoiło. Szliście znacznie szybciej niż poprzednio. W końcu przystanął. Cofnął się o krok. Wypowiedział jakieś słowa, zamachał prawą ręką i zamknął oczy. Zaczął się trząść. Po chwili odwrócił się i wykrztusił:
-Orki.
Zanim jeszcze skończył słychać było okropny krzyk z lasu obok. Mimowolnie zwróciliście się w tamtą stronę. Tak, to były orki. Dużo orków. Na dodatek biegły w Waszą stronę z toporami...

konrip

Sinater
Gdy tylko usłyszał słowo orki dotknął rękojeści mieczy. Gdy je zobaczył wyciągnął je błyskawicznie. Nie bał się śmierci. Może nawet zginąć. Byleby wyrąbać jak najwięcej orków. Stanął w pozycji bojowej.
-No to zaczynamy - mruknął cicho.

Czera

Oengus Cadarn
Panowie nie ma co czekać. To tak prymitywne istoty, że ledwo wykształciły umiejętność mowy. To dlatego nie żyją w miastach jakichkolwiek. Proponuje utworzyć szyk i ruszyć do boju. - oznajmił buńczuczno krasnolud po czym nałożył hełm i zakrył się tarczą. Następnie wyjął buławę zza pasa i przyjął pozycję obronną. Przestraszony szczur Feliks schował się do jego sakwy.
-Saalejkum salam ashadar ben ghur das balaan Ad din hebr wigdryth - zaintonował w nieznanym wam języku krasnolud.

Thorik

Ritten wyciągnął miecz. Cały czas zachowywał zimną krew, po tym co widział jako Czerwony Wędrowiec, mało rzeczy go przerażało. Uniósł go wysoko do góry i zamknął oczy. Modlił się, skupiając cały umysł i siłę woli na słowach litanii. Ostatnie wersy powiedział głośno: "Kossachu, co oczyszczacz serca niegodziwych. Kossachu, co niszczysz zło. Kossachu, panie ognia.", otworzył oczy, skierował ostrze w stronę orków i krzyknął: PŁOŃ!

eTo

Oteron

Mnich nie rozejrzał się w poszukiwaniu jakiejś przeszkody terenowej, którą można by wykorzystać do objęcia przewagi nad przeciwnikiem. Następnie upewnił się czy łatwo może dobyć swoje tanto w razie potrzeby i po masował się po lewym barku aby mieć lepszy dostęp do swojej ulubionej broni. Gdy to uczynił ruszył za ciężej zbrojnymi towarzyszami.
- Może to i prymitywne stworzenia, ale zabić potrafią. Poza tym nigdy nie lekceważ przeciwnika. - odpowiedział Oengusowi. Była to zarazem jedna z najważniejszych zasad mnicha.
Oteron uważnie przypatrywał się orkom chcąc określić ich liczebność i możliwości wroga. Wykonał ósemkę kijem i szeroko chwytając go oburącz. Miał zamiar walczyć na początku jak mieczem, a później dopiero zmienić uchwyt i walczyć normalnie. "Obrona przede wszystkim" pomyślał przypominając sobie kolejną z nauk swojego mistrza.

Alder

Alder
Stał spokojnie, po chwili dobył miecza. Wyciągnął prawą rękę z mieczem przed siebie lecz miecz skierowany był w górę, przejechał po nim palcami z lewej i z prawej strony (palcem środkowym i wskazującym) Następnie skierował go w stronę nadbiegających orków i powiedział spokojnie i z wyczuciem - "TROLLA" - Panował nad sobą. Wiedział, że może zginąć, ale nie dbał o to. Ważne było to, aby walczyć jak najlepiej. Jak miałby zginąć, to właśnie walcząc dzielnie z przeciwnikami. Powiedział - "Turte Ele Hum" - Po czym jego drewniany miecz stał się mieczem z mithrilu. - "Żądło przeznaczenia. Moja duma i radość." - Powiedział tak, aby towarzysze mogli go usłyszeć. Znów miał ten podejrzany błysk w oczach.

Czera

Oengus Cadarn
Nie miałem mnichu na myśli lekceważenia przeciwnika, chciałem tylko podkreślić, że nie ma co z nimi negocjować. Panowie broń w dłoń i na pochybel .....! - zawrzeszczał krasnolud, po czym ruszył z kopyta na przeciwników, chroniąc się za tarczą. Very Happy

Liverrin

Liverrin Claron "Promień Blasku"

Podczas podróżył Liverrin przygrywał, śpiewał i rozmawiał z towarzyszami dla umilenia czasu.
Gdy czarodziej wyksztusił słowa o orkach, Liverrin się zmieszał:
- Gdzie... - wtedy właśnie istoty pragnące krwi zaczęły wybiegać z lasu. Liv spanikował, nei nawidził walki, krwi, zawsze starał się wyglądać na mało szkodliwego, by uciec z pola walki w odpowiednim momencie. Jednak teraz nie znał okolicy, a orków było zbyt wiele. - U licha!
Elf siegnął po swój elficki długi miecz i cofnął się za Oengusa.
- Masz jakiś plan? - szpnął do krasnoluda zdenerwowanym głosem, chociaż wiedział, że ten będzie walczył. "Dla Ha-Sal!" Chwycił miecz pewniej prawą ręką, lewą dłoń zacisnął w pięść. Uwolnił się, uwolnił pragnienie walki, uwolnił nienawiść, uwolnił tę "ludzką" część swej natury.

Deemer

Orki, mimo swej wielkiej siły nie były wygórowanymi przeciwnikami. Nie utworzyły żadnego szyku, nie otoczyły przeciwnika, tylko biegli czym prędzej z toporem u góry. Ci szybsi z ich rasy właśnie do Was podbiegli. Nie mieli praktycznie żadnej osłony, co pozwoliło jednym ciosem powalić każdego z nich. Gdyby zaatakowali naraz... Ale po każdym ataku mieliście pare sekund wytchnienia przed przybyciem następnego.
-Taraaash! - usłyszeliście z głębi lasu. Wtedy orki się zatrzymały, wycofały na skraj lasu. ustawiły się w szeregu. Po chwili z pomiędzy drzew wyszedł półork.
W tym momencie to tknęło Sinatera. Ten półork, gdzieś go widział... Tak, to na pewno był ten sam którego widział przed gospodą. Oteron zerknął na towarzysza i także to zrozumiał.
-Dać nam mag, a przeżyć - krzyknął ochrypłym głosem potwór.
Spojrzeliście na czarodzieja. Jego twarz cały czas była pełna strachu. Wyraźnie przygotował się na coś, ale nie był pewien...

Alder

Alder
Stał z wyprostowaną dłonią i mieczem skierowanym w półorka. - "A niby po co wam ten ów mag? - Powiedział chcąc zyskać na czasie.

konrip

Sinater
-Mag zostaje z nami. To ty zaraz nie przeżyć - ostatnie słowa niemal wykrzyczał. Przyjął pozycję obronną.
-Św. Cuthbercie daj mi siły na te plugawe stworzenia - szepnął ciszej niż poprzednio.

Thorik

Ritten stał z mieczem chwyconym obiema rękami, gotowy do szybkiego obrotu i szerokiego cięcia. - Czarodzieju, może nam wyjaśnisz o co chodzi? Nie mogę zabijać bezpodstawnie, zwłaszcza w sytuacji postawienia warunku. - mówił tonem nieznoszącym sprzeciwu.

Deemer

Czarodziej dziwnie spojrzał na Was. Bał się jeszcze bardziej niż poprzednio. Był bledszy. Gdybyście go wcześniej nie widzieli, moglibyście podejżewać, że to nieumarły.
-A więc... - Zaczął - Te orki... One są pod zwierzchnictwem pewnego mnicha, Kriona. Mieszka on na wschodzie, w górach zaraz za horyzontem. On chce wyciągnąć jakieś informacje od mojego mistrza, nie wiem dokładnie o co chodzi. Mój mistrz przeniósł mnie na zachód, bez mojej woli, a Was nająłem abyście mnie przyprowadzili z powrotem... To chyba koniec mojej historii. Te orki! One chcą mnie, mimo, że nic im nie zrobiłem!
Końcówke opowieści mówił głośniejszym i dramatyczniejszym głosem. Ostatnie słowa nawet wykrzyczał. Przygotowywał się na jakiś ruch, to było pewne. Tylko na jaki?

eTo

Oteron

Oteron przysłuchiwał się słowom maga, ale dopiero po wzmianka o Krionie go zainteresowała. "Może mistrz tego maga albo ten Krion coś mogą wiedzieć o moim zadaniu" pomyślał nagle mnich. Jak tylko walka się zakończy i mag się uspokoi zamierzał porozmawiać z nim w osobności, ale najpierw trzeba wygrać.
- Uspokój się magu i jeśli znasz jakieś potężne zaklęcia zdolne pomóc to chyba jest dobry czas na użycie ich bo może być krucho. - powiedział do maga chcąc go uspokoić i nakłonić do pomocy.
- Trzeba zabić ich przywódce. - dodał Oteron tak, żeby tylko jego towarzysze to usłyszeli. Zaczął powoli iść w bok aby spróbować obejść szereg orków [ilu ich jest w tym szeregu?] i doskoczyć do pół orka kiedy ten da rozkaz swoim podwładnym. Jednocześnie nie chciał żeby dowódca orków czegoś się domyślił.
Dopiero teraz w jego szarych oczach zaczęła się pojawiać widoczna agresja. Kiedy zacznie się walka zamierzał wpaść w kontrolowaną furię i czerpać z niej siłę do walki.

Deemer

W szeregu jest jakichś 12 orków. Są ich 4-5 rzędy, całkiem sporo... Ich dowódzca stoi po lewej od pierwszego szeregu. Cały czas patrzy na Was złowieszczo.

konrip

Sinater
-Chodź śmieciu! - krzyknął. Niech podejdą. Oczekiwanie jest najgorsze - pomyślał.

Alder

Alder
Podszedł do towarzysza po czym szepnął mu do ucha. - "Sinaterze, czy nie powinniśmy opracować jakiegoś planu? Mają liczebną przewagę. Jeśli mamy ich pokonać i przeżyć, to powinniśmy utworzyć jakiś szyk. Co o tym myślisz?

konrip

Sinater
-To go furmuj - mruknął - A co, boisz się walki? - spytał ze złośliwością.

Alder

Alder
"A więc dobrze. Nie ma na to czasu." - Powiedział do Sinatera, po czym podniósł miecz, wysilił się, a broń zaczęła się lekko jarzyć na fioletowo.

Thorik

"Ładny mi mistrz, przenosi ucznia za góry w dzicz... Być może była to próba, a skoro jest to próba, to powinien ją przejść sam... Z drugiej strony najął nas, więc miał na to środki, więc jest to częścią jego planu powrotu... Skończmy te dywagacje, orki nas napadły, a poza tym prędzej czy później zaczną siać chaos." Ritten szybko ocenił sytuację i skoncentrował się na mieczu. "No dobrze, energia nie wyzwoliła się za pierwszym razem, ale czuję że wciąż tu jest." Ponownie powtórzył w myślach ostatnie wersy Litanii Ognia i bezceregialnie podniósł ostrze w stronę orków. Szybko i stanowczo. PŁOŃCIE W IMIĘ KOSSACHA! Krzyknął, a przez jego głos dało się słyszeć wibrującą energię. Miecz rozjarzył się do czerwoności. Ritten widział przed sobą już tylko płomienie swego anioła stróża, który napełniał go siłą rażącą wrogów. Wymagało to wielkiej koncentracji i wiary, ale wiedział, że podoła.

[UWAGA! UWAGA! SZANOWNY MG! MOJA POSTAĆ UŻYŁA CZARU! DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ!]